Als vastgespijkerd sta ik voor de etalage van een 2e hands winkel. Daar ligt ze, mijn Toxi. Herinneringen flitsen in mij op als vuurwerk en toveren beelden aan mijn innerlijke gedachtenhemel.
Toxi was mijn eerste, mijn mooiste en allerliefste pop. Ze was zwart, naakt en gemaakt van hardplastic. Zwart krullend haar op haar hoofd geplakt, het gezicht erop geschilderd. Nooit meer heb ik zo van een pop gehouden als van haar.
Zonder enige controle tuimelen mijn herinneringen nu over elkaar heen. Ineens staat ze weer voor mij, de collega van mijn moeder.
Ze zag eruit als mijn Toxi. Ik was 5 jaar oud en had nog nooit iemand in levende lijve gezien die eruitzag als mij allerliefste pop. Ik staarde naar haar. Dat was natuurlijk heel onbeleefd, dat wist ik wel, maar ik kon niet anders. Ik wilde haar aanraken maar durfde niet. Ze kwam naar me toe en ging op haar hurken zitten. Haar gezicht vlak voor het mijne. Mijn hand bewoog als vanzelf, geleed over haar wang, haar ogen. Haar donkere huid voelde warm en zacht. Ze was echt, niet beschilderd en niet van plastic. Met een glimlach en zonder woorden liet ze mijn aanrakingen toe. Het was een moment vol magie, schoonheid en liefde.
Jaren later zoog ik de geschiedenislessen in mij op. Andere mensen, landen en culturen, ik kon er niet genoeg van krijgen. Maar ik leerde ook over grenzen en oorlogen, de jaartallen van de oorlogen moest je opdreunen. Ik was een goede leerling maar ik heb nooit begrepen waarom er grenzen waren. Toen niet en nu ook niet.
Nu hebben we een vluchtelingenprobleem, economische- en oorlogsvluchtelingen. Daar komen de laatste tijd ook mensen bij die hun land moeten verlaten omdat het onbewoonbaar is geworden door de klimaatverandering. De al deze mensen laten we maar mondjesmaat toe tot onze rijke landen want zij bedreigen onze welvaart. De leiders van de wereld vergaderen maar komen er niet uit. Lapmiddelen worden afgesproken, meer lukt niet. Het probleem van de vluchtelingen schuiven we voor ons uit, net als de vluchtelingen zelf, naar de volgende generatie. Die generatie gaat het nog druk krijgen. Immers, er moet ook nog wat met het klimaat. Gelukkig hebben we daar nu Greta voor.
Kan er alstublieft ook een Greta komen die ons bevrijdt van grenzen. Landsgrenzen maar vooral de grenzen in het hoofd van mensen. Wellicht dat er dan weer ruimte komt voor ontmoetingen vol magie, liefde en schoonheid.
